Muzeum Ziemi Złotowskiej gromadzi zbiory archeologiczne, historyczne i etnograficzne związane z miastem i okolicą, akcentujące przede wszystkim polskość Krajny Złotowskiej oraz walkę o język polski i tożsamość kulturową Ziemi Złotowskiej w czasie 173 lat niemieckiego panowania na tych terenach.
Dziś muzeum nadal dokumentuje historię regionu, ale pełni też funkcję placówki naukowej i wystawienniczej. Tu można obejrzeć dzieła twórców profesjonalnych i nieprofesjonalnych, wystawy okolicznościowe i tematyczne, jak też zaopatrzyć się w literaturę regionalną z bogatej oferty oraz pamiątki.
Budynek Muzeum Ziemi Złotowskiej to unikalny przykład szkieletowego budownictwa mieszczańskiego XVIII w. na Krajnie, który zachował najwięcej elementów pierwotnego ukształtowania i jest doskonałym przykładem ówczesnej zabudowy miasta. Dom przy ul. Wojska Polskiego 2a, w świetle dokumentu, istniał już w początku XIX w. Fakt ten dokumentuje plan miasta z 1810 r., a pośrednio wzmianka archiwalna z 1829 r. wymieniająca dom mieszkalny wśród zabudowy posesji. Wcześniejsze zapiski w księgach wieczystych z lat 1792 – 1827 dotyczą wyłącznie właścicieli, nabywających nieruchomość drogą przetargu lub kupna bezpośredniego. W tym czasie parcela przechodzi kilkakrotnie z rąk do rąk, a kolejnymi nabywcami są rzemieślnicy – farbiarze, rekrutujący się z licznego wówczas w Złotowie środowiska sukienników. Począwszy od roku 1833 sytuacja ulega zmianie i dom pozostaje w posiadaniu jednej i tej samej rodziny Waldor.
W 1900 roku nieruchomość nabywa Otto Abraham, farbiarz, który w dwadzieścia pięć lat później buduje na pozostałej części działki (w kierunku jeziora Baba) dwupiętrową kamienicę. Spadkobiercy ostatniego właściciela emigrują z Polski w roku 1945, a zachowane obiekty przechodzą na Skarb Państwa.
Zagrożenie obiektu planowaną rozbiórką (połowa lat 60-tych XX w.) usytuowanego przy ulicy Wojsk Polskiego spowodowało interwencję władz konserwatorskich, które zdecydowały jego restytucję i adaptacje na cele muzealne. Podczas prac renowacyjnych i budowlanych odtworzono wygląd i pierwotny układ pomieszczeń. Całość projektu zakończono po trzech latach w 1966 r. W zrekonstruowanej kamieniczce zaadoptowano 9 pomieszczeń, o łącznej powierzchni wystawienniczej 231 m2.
