Przed 1939 r. przez Krajnę – na linii Chojnice – Piła przebiegała granica państwowa między Polską, a Niemcami. Z tego względu był to obszar szczególnie narażony na atak ze strony coraz bardziej agresywnego sąsiada.
W planach operacyjnych powstałych w okresie poprzedzającym wybuch wojny w 1939 r., rejon Pomorza, po okresie walk wstępnych, miał zostać opuszczony. Nie przewidywano tu prowadzenia długotrwałej obrony. Dlatego też zaplanowano w rejonie obrony armii Pomorze budowę polowych fortyfikacji z zadaniem wzmocnienia jej obrony. Tylko na najważniejszym kierunku przewidywanych działań, zaprojektowano wybudowanie sześciu żelbetonowych schronów bojowych. Prace na tej pozycji rozpoczęto latem 1939 r. Początkowo wykonywała je kompania saperów Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) HUSZCZA, pluton saperów Pomorskiej Brygady kawalerii, a następnie żołnierze 35 pułku piechoty z 9 Dywizji Piechoty oraz batalion Obrony Narodowej CZERSK. Do prac wykorzystywano również pracowników Straży Granicznej oraz miejscową ludność.
Oprócz podwójnej linii okopów i zasieków z drutu kolczastego z potykaczkami, wykonywanych w newralgicznych punktach obrony (m.in. przesmyki jezior), wyrąbano przesieki w lasach, umożliwiające prowadzenie ognia z broni maszynowej. Całość uzupełniono polami minowymi, przeszkodami przeciwpancernymi. Na stanowiska ciężkich karabinów maszynowych przygotowano schrony drewniane, przykryte ziemią. Wytrzymywały one trafienie pociskiem kalibru 75 mm. Na drogach ustawiono ruchome zapory przeciwczołgowe z szyn lub bali drewnianych. Przed całym odcinkiem obrony CHOJNICE, bezpośrednio sąsiadującym z pozycją RYTEL, wykonano rów przeciwpancerny o szerokości 2,5 m i głębokości 3 m.
Rozlokowanie schronów w terenie.
W pasie obrony Obrowo – Drożdzienica, który uznano za najważniejszy, wybudowano 6 schronów żelbetowych, usytuowanych wzdłuż potoku Wytrych. Dwa z nich – nr 1 i 6 – to schrony do prowadzenia ognia dwustronnego, w systemie tradytorowym (bocznym – kiedy strzelnice skierowane są do boku, a nie w kierunku bezpośrednio atakującego przeciwnika). Pozostałe cztery schrony (nr 2, 3,4, 5) – to schrony do prowadzenia ognia jednostronnego, również w systemie tradytorowym. Powstała w ten sposób pozycja przesłaniania „Rytel”, stanowiła jedną całość z samodzielnym ośrodkiem oporu „Chojnice”.
Budowę prowadzono od 8 VIII 1939 r. do chwili wybuchu wojny. Budową odcinak oporu „Chojnice” kierował dowódca 8 pułku piechoty płk Tadeusz Majewski. Ogólny nadzór sprawował gen. Bryg. Stanisław Grzmot -Skotnicki, dowódca Pomorskiej Brygady Kawalerii.
Oficjalnie prace rozpoczęto 8 sierpnia 1939 r., gdyż wstępny rozkaz nakazywał umożliwienie rolnikom wykonanie żniw. W praktyce jednak, roboty budowlane zostały rozpoczęte znacznie wcześniej. 20 VIII 1939 r. 8 psk, który rozpoczął prace, odszedł w rejon Czerska. Do 25 sierpnia pracował 1 batalion strzelców 35 pp, a od 25 sierpnia przybyły w rejon Chojnic batalion ON „Czersk”, który pracował tam do momentu wybuchu wojny.
Wieczorem w dniu 1 września 1939 r. po całodziennych ciężkich walkach i odparciu kilku natarć poprzedzanych silnym przygotowaniem artyleryjskim zgrupowanie 35 pp zostało rozkazem dowództwa wycofane z zajmowanej pozycji za rzekę Brdę.
