Wielowicz jest niewielką wsią o średniowiecznej metryce, położoną na południowy wschód od Sępólna Krajeńskiego. Pierwsza informacja o istniejącej tu świątyni pochodzi dopiero z XVII w. Był to początkowo kościół parafialny. W 1617 r. świątynia stała się filia parafii w Wąwelnie, następnie kościołem w Wielowiczu administrowali proboszczowie z Więcborka.
Obecna świątynia powstała w 1747 lub 1766 roku. Pod koniec XIX wieku w Wielowiczu ustanowiono kurację. Wraz z początkiem 1937 r. przekształcono ją w samodzielną parafię, która z przerwą na pierwsze lata po II wojnie światowej funkcjonuje do dzisiaj.
Kościół w Wielowiczu został wybudowany w konstrukcji szkieletowej. Powstał jako niewielka jednonawowa świątynia z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. W 1849 r. przeszła ona gruntowny remont. W 1919 r. została przebudowana. Kościół przedłużono, dodając od strony zachodniej fragment nawy oraz kruchtę z nowym wejściem. Oprócz tego do prezbiterium od strony południowej dobudowano zakrystię. W tym czasie kościół zyskał również czworoboczną wieżyczkę z blaszanym hełmem. Wieńczy ją chorągiewka z datą „1747”. Od strony północnej do prezbiterium kościoła przylega niewielka przybudówka.
Wnętrze świątyni jest bardzo skromne. W prezbiterium odnajdziemy barkowy krucyfiks, po bokach którego znajdują się rzeźby św. Piotra i św. Jakuba Apostoła Starszego. Powyżej, na stropie prezbiterium widoczne jest niewielkie malowidło z wyobrażeniem Ducha Świętego pod postacią gołębicy. Z kolei n stropie nawy zobaczyć można wizerunek Zmartwychwstałego Jezusa. Oprócz tego w świątyni warto również zwrócić uwagę na chór z zabytkowymi organami.
Źródło: Szlakiem architektury drewnianej. Świątynie, Bydgoszcz 2019
